มิตร...ศัตรู
มนุษย์เป็นสัตว์ที่เก็บความรู้สึก
และ...ปิดบังความเป็นตัวเองได้ดีที่สุด
จึงเป็นการยากที่จะบอกว่าคนที่เราคบอยู่
รู้สึกนึกคิดกับเราอย่างไร...
คำพูดหวานหู...คำพูดที่ดูเหมือนจะดี
ไม่ได้เป็นหลักประกันเลยว่า...
มันคือความจริงใจ
บางครั้งเราก็ไม่สามารถแยกว่า
อันไหนเป็นคำยุยง
เพราะบางคนก็แกล้งทำได้
จนแม้แต่บางครั้งตัวเองก็คิดว่า...
เป็นอย่างนั้นจริง

หลายคนคบกับเราเพราะไม่มีใครคบ
คนที่คบกันแล้วขึ้นชื่อว่าเป็นมิตรกันแล้ว
.....บางทีก็ควรระวัง.....
เพราะมิตรบางคนน่ากลัวกว่าศัตรู
เพราะศัตรูจะอยู่อย่างศัตรู
ปฏิบัติอย่างศัตรู...
ห่างไกลอย่างศัตรูทำร้ายแต่ไม่ทรยศ
แต่มิตรที่ทรยศ..นั้นเป็นยิ่งกว่าศัตรู
เพราะความเป็นคนใกล้
จะทำให้ดวงตาของเรา...
มองข้ามทุกสิ่งไป
ความเป็นคนใกล้จะทำให้เราไม่ใส่ใจ
กับแววตา..ที่เฉยชา..นิ่งและว่างเปล่า
จะไม่ทำให้เราฉุกใจหรือหยุดคิด

กับรอยยิ้มที่ไม่มีที่มาที่ไป
การเรียนรู้ว่าใครสักคนคือมิตรแท้นั้น
จึงต้องใช้เวลา...เพราะมิตรเทียมบางคน
ก็เลียนแบบมิตรแท้ได้เหมือนจริง
จนแยกไม่ออก
การฟัง...จึงต้องใช้หูทั้งสองข้าง
แต่การเชื่อ...อาจใช้หัวใจเพียงห้องเดียว
มิตรเป็นคนสำคัญ...
เพราะมิตรรู้จุดอ่อนจุดแข็งของชีวิตเรา
รู้ว่าหากเราล้มทำอย่างไรที่จะให้ลุก
หรือทำอย่างไรจะหยุดลมหายใจของเรา
เพราะคำพูดเพียงคำเดียวของมิตร
สามารถทำลายชีวิตเราได้ทั้งชีวิต...

การมีศัตรูร้อยคน....
จึงไม่น่ากลัวกว่า....
การมีมิตรที่ทรยศเพียงหนึ่งคน
ดั่งคำพูดที่ว่า...รู้หน้าไม่รู้ใจ