อย่างไรก็ตาม สำหรับการปลูกถั่วลิสง การไถพรวนแบบลดขนาดยังไม่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นการปฏิบัติที่ได้ผล เนื่องจากการค้นพบผลผลิตที่ไม่สม่ำเสมอไม่ได้กระตุ้นให้เกษตรกรเปลี่ยนจากระบบการไถพรวนแบบเดิม การศึกษาวิจัยใหม่ได้ดำเนินการเกี่ยวกับผลกระทบของระบบไถพรวนและการปลูกพืชหมุนเวียนต่อผลผลิตถั่วลิสงและการพัฒนาศัตรูพืชในพืชผล การศึกษานี้ดำเนินการที่มหาวิทยาลัยแห่งรัฐนอร์ทแคโรไลนา ได้รับการตีพิมพ์เมื่อเร็วๆ พืช นี้ใน Agronomy Journal และได้รับทุนบางส่วนจากสมาคมผู้ปลูกถั่วลิสงนอร์ทแคโรไลนาและคณะกรรมการถั่วลิสงแห่งชาติ การศึกษาพบว่ามีความสัมพันธ์ที่เป็นอิสระต่อกันระหว่างการไถพรวนและการปลูกพืชหมุนเวียนในส่วนที่เกี่ยวกับผลผลิตถั่วลิสงและการพัฒนาศัตรูพืช การวิจัยเริ่มขึ้นในปี พ.ศ. 2542 และ พ.ศ. 2543 ณ สถานที่สองแห่งที่ใช้การปลูกพืชหมุนเวียนแบบต่างๆ ได้แก่ ข้าวโพด ฝ้าย และถั่วลิสง และมีการเปรียบเทียบระหว่างการไถพรวนธรรมดากับการไถพรวนเป็นแถบเป็นตอซังจากตอซังพืชผลก่อนหน้า David Jordan นักวิจัยหลักของโครงการกล่าวว่า "วัตถุประสงค์หลักของงานวิจัยนี้คือเพื่อหาปฏิสัมพันธ์ของการปลูกพืชหมุนเวียนและระบบการไถพรวนที่เกี่ยวกับถั่วลิสง" “แม้ว่าความแตกต่างของผลผลิตถั่วลิสงจะเกี่ยวข้องกับการปลูกพืชหมุนเวียนและระบบการไถพรวน แต่ข้อมูลเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าในขณะที่เกษตรกรควรคาดหวังความแตกต่างของผลผลิตถั่วลิสงเนื่องจากการหมุนเวียนและการไถพรวน การตอบสนองต่อแนวทางการจัดการเหล่านี้มักจะเป็นอิสระต่อกัน” การศึกษาพบว่าระบบการไถพรวนที่ใช้มีผลต่อการพัฒนาของมะเขือเทศเหี่ยวซึ่งเป็นโรคที่พบได้ทั่วไปในรัฐที่ปลูกทางตอนใต้ นอกจากนี้ การวิจัยยังระบุว่าวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเพิ่มผลผลิตพืชผลและจัดการศัตรูพืชคือการเพิ่มจำนวนปีระหว่างการปลูกถั่วลิสง การวิจัยยังคงดำเนินการที่มหาวิทยาลัยแห่งรัฐนอร์ทแคโรไลนา เปรียบเทียบระบบการปลูกพืชหมุนเวียนและการไถพรวน และความสัมพันธ์ที่เป็นไปได้ระหว่างลักษณะสำคัญของระบบการปลูกพืชในภาคใต้ของสหรัฐอเมริกา ผู้เขียนกล่าวว่าจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์อื่นๆ เพื่อศึกษาพืชทางเลือก ลักษณะของดิน และศัตรูพืชอื่นๆ